در شماره 4-3  فصلنامه نقد کتاب ادبیات مقاله­ای با عنوان «رساله­های شعری فیلسوفان مسلمان»، نوشته دکتر امیر مازیار چاپ شده که به نقد و بررسی کتابی با همین عنوان اختصاص دارد. نوشته حاضر بر آن­است تا به گفتگوی انتقادی با نقد مذکور بنشیند و ضمن بررسی جنبه­های مختلفی که در نقد مذکور مطرح شده، زوایایی از نظریه شعری فیلسوفان مسلمان را روشن کند. غرض ما تمرین «مواجهه انتقادی» است و بیش از آن­که در صدد پاسخ گفتن به نقدهای مقاله مذکور باشیم یا بخواهیم بر خطاهای خود چشم بپوشیم و نقاط مثبت مقاله مذکور را به حاشیه برانیم، بر آنیم تا ضمن بهره­گیری از دانش و بینش منتقد زاویه­ای دیگر از نوع نگاه به فن ترجمه را توضیح دهیم. این نوشته در عین حال تمرینی است برای گفتگوهای انتقادی که جای خالی آن در محافل دانشگاهی ما آشکارا به­چشم می­خورد.