تصحیح جدیدی از تاریخ بیهقی در سال 1388 به همت آقایان محمّدجعفر یاحقّی و مهدی سیّدی، از سوی نشر سخن منتشر شد. این کتاب ارزندۀ دو جلدی، امتیازاتِ بسیاری نسبت به چاپ‌های پیشین داشت. از جملۀ آن امتیازات، می‌توان به مقدّمۀ جامع و مفصّل، استفاده از بیست و چهار نسخۀ خطّی، تصحیح ضبطِ بسیاری از اعلامِ تاریخی و جغرافیایی و نیز تعلیقاتِ مفصّل و سودمند اشاره کرد. درعین‌حال، متنِ این چاپ، در موارد بسیاری قابل‌ تأمل و حتّی محل‌ تردید است. لازمه هر تصحیحی، رعایت امانت در نقلِ متن نسخه‌هاست، در این تصحیح که مبتنی بر 24 نسخه خطی است در مواردی شاهد عدم‌دقّت در نقل و ضبط متن و نسخه‌بدل‌ها هستیم. در نوشتار حاضر، به بررسیِ میزان امانت‌داری مصحّحان در نقلِ متنِ سه نسخه از مهم‌ترین نسخه‌های مورد استفاده‌شان می‌پردازیم: نسخۀ معروف به «نسخۀ گجرات» و دو نسخۀ محفوظ در کتابخانۀ موزۀ بریتانیا. این بررسی در صد و سی صفحه از ابتدای متن تاریخ بیهقی انجام شده‌است.