مسیر خوانش را، گذشته از بررسی ویژگی­های صوری متن، می­توان با توجه به پیش­فهم­های خواننده و موضع­گیری او در قبال اثر دریافت زیرا موضعی که عمل خواندن از آن آغاز می­شود، مقدمتاً بر کیفیت خوانش تأثیر می­گذارد و سمت­وسوی آن را تا رسیدن به دریافت نهایی خواننده تعیین می­کند. خوانش را اگر به­تقریب بتوان فرایندی سه­مرحله­ای دانست که در وهله نخست از سویه­گیری­های ایدئولوژیکِ خواننده و خیزبرداشتن او برای ورود به فضای متن آغاز می­شود تا رفته­رفته از راه خواندن علایم متنی به گونه­ای برداشت کلی از درون‌مایه آن بینجامد، در این صورت، نقد را می­توان عقب­نشینی از مبادی خوانش به قصد شناسایی الگوهای پیش­انگاشته­ای تعریف کرد که روی­هم­رفته فقط ثلث اول خوانش را می­سازند، حال آن­که خط مشی خوانش را نیز در همین مرحله مقدماتی تا رسیدن به فرجامی معین ترسیم می­کنند. وقتی هدف از نقد، شناخت ذهنیت­های مشابهی باشد که خوانندگان از بیرون وارد متن می­کنند، روش آن نیز جدا از شیوه­های متداولی خواهدبود که جریان خوانش را یا با تکیه بر مسیر آن تعریف می­کنند، یا با تأکید بر ره­آوردهایش. نوشته حاضر، بنابر هدف و فرضیه خود، بیش‌تر به برهه­ای از خوانش نظر خواهدداشت که در آن، کنشِ خواندن و طبعاً روند تفسیر متن هنوز آغاز نشده‌است. بر همین مبناست که از روند و شوندِ خوانش در این­جا نه به‌سان هدف پژوهش بلکه تنها به‌عنوان داده­های آن سخن خواهدرفت؛ یعنی همچون توابع یا متغیرهایی که بسته به پیش­فرض­های خواننده تعریف می­شوند. در نتیجه، معلوم خواهدشد که عوامل اجتماعی، تاریخی و فرهنگی مؤثر بر خوانش متن چیستند و چگونه در قالب باورها، نگرش­ها و پیش­فرض­های عمومی یک جامعه، شیوه خوانش را در آن جامعه تا حدود زیادی تعیین می­کنند و غایت خوانش را نیز پیشاپیش در همان حدود رقم می­زنند.