در شمارۀ 3- 4 فصلنامۀ نقد کتاب ادبیات (پاییز و زمستان 1394) مطلبی از بنده با عنوان «چاپی شتاب‌زده از متنی مهم» در نقد کتاب مفتوح القلوب به‌تصحیح آقای دکتر احسان پورابریشم منتشر شد. در شمارۀ بعد ایشان گمان کردند که بنده از نوشتن این ایرادات قصد تفاخر داشته‌ام؛ بنابراین مطلبی نوشتند با عنوان «واعظ شحنه‌شناس این عظمت گو مفروش» که قاعدتاً می‌بایست پاسخی به انتقادات مطرح‌شده از سوی بنده می‌بود اما ارتباط زیادی با آن ایرادها نداشت. ناگزیر در شمارۀ بعد پاسخی با عنوان «تو را که خانه نیین است...» به ایشان دادم و مقدار دیگری از اغلاط تصحیح‌شان را یادآور شدم تا نیک بدانند چه کرده‌اند. اینک در شمارۀ اخیر دوست گرامی، آقای احمد بهنامی گمان برده‌اند بعضی انتقادات بنده غلط بوده و چون وجه درست بر ایشان معلوم است، اگر خاموش بنشینند مرتکب گناه شده‌اند در نتیجه وظیفۀ خود دانسته‌اند در مقاله‌ای با عنوان «اگر خاموش بنشینی گناه است» این بندۀ نابینا را هدایت کنند.