شیخ نجم‌الدین رازی معروف به نجم دایه (573 ـ 654 ق)، از نویسندگان نامدار ایرانی و مرصادالعباد او، از مهم‌ترین متون عرفانی فارسی است. نجم دایه، ذوق‌ورزی‌هایی در حوزه شعر داشته و شماری از اشعار خود را در آثار فارسی‌اش آورده‌است. در بعضی جُنگ‌ها و تذکره‌ها نیز شعرهایی از او نقل شده‌است. نخستین بار محمود مدبری شعرهای او را تحت عنوان اشعار شیخ نجم‌الدین رازی (1363) گرد آورد که مشتمل بر 391 بیت شعر اعم از رباعی و غزل و قصیده و ابیات پراکنده است. در اواخر سال 1394، کتاب اشعار نجم‌الدین رازی با مقدمه و تصحیح و توضیح کاظم محمدی منتشر شد که دو برابر مجموعه قبلی شعر دارد. فزونی شعرهای این کتاب، نتیجه جست‌وجو در کتاب‌خانه‌ها و دست‌رسی به منابع جدید نیست، بلکه به‌خاطر گردآوری همه شعرهای منقول در آثار فارسی و عربی نجم دایه به اسم خود شیخ است و گردآورنده، با بی‌اعتنایی به یافته‌‌های محققان پیشین، اغلب شعرهای شاعران پیش از نجم دایه را به‌حساب شیخ گذاشته‌است.