کتاب خطاب به پروانه‌ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم مجموع یک دفتر شعر سروده رضا براهنی و یک مقاله بلند در تبیین مبانی نظری جدید وی در باب شعر معاصر است. وی در این بخش، می‌کوشد بحران شعر معاصر را با بررسی آرای نظری نیمایوشیج و احمد شاملو بررسی کند و با ارائه نظریات جدید و تجلی این نظریات در سروده‌های خویش، راهِ گذر از نیما و شاملو و بحران گریبان‌گیر شعر معاصر را نشان دهد. نگارنده کوشیده‌است صحت و سقم داوری‌های براهنی را در باب مطالب بیان‌شده بسنجد و نگاهی به نظریه شعری براهنی بیندازد. در پایان نگارنده به این نظر می‌رسد که براهنی بیش از گذر از شعر نیمایی قصد تبیین مشکلات شعر و نظریه شخص نیما را دارد و اگر به شعر نیمایی فراتر از نیما به‌صورت یک جریان می‌نگریست بسیاری از مشکلات حل می‌شد. دیگر این‌که برخی از مشکلات ذکرشده در شعر و آرای نیما اساساً‌ بی‌پایه و گاه مبنی بر گونه‌هایی از مغلطه است. نهایتاً‌ این‌که نگاه براهنی به شعر اگرچه جذابیت‌های نظری دارد اما سخنانی که وی بر اساس این نظریات در باب شعر خود می‌گوید بیانگر عدم توفیق این نظریات در حوزه عمل و اجرای شاعرانه است.