دوره 2، شماره 9 و 10 - ( 4-1396 )
جلد 2 شماره 9 و 10 صفحات 104-85 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1938 مشاهده)
ایقاعْ معیارِ وزنِ موسیقیِ موزون است چنان‌که عروض میزانی برای کلامِ منظوم است. اگر کسی در پی کتابی است که خلاصۀ مهم‌ترین نظریات موسیقی‌دانان ایران قدیم و نیز سدههای اخیر را دربارۀ ایقاع و عروض در بر داشته‌باشد، کتاب وزنِ موسیقی و شعر یکی از کتاب‌های تخصصی در این زمینه است. مطالب این کتاب فیش‌برداری منظمی است دربردارندۀ دیدگاه‌های تقریباٌ یک‌سان در مورد ارتباط ایقاع و عروض که در انتهای کتاب به ذکر شواهدی مبتنی بر ارتباط این دو علم، منتج شده‌اند. در این نوشته به معرفی و بررسی کوتاه کتاب پرداخته‌ایم. نقد عملیِ این اثر زمانی رخ می‌دهد که کتاب به دست مخاطبان اصلی‌اش برسد؛ یعنی کسانی که هم در عروض و هم در موسیقی سنتی ایران، دانش کافی دارند باید بکوشند از مباحث این کتاب و دیدگاه‌های مشابه، اثری خلق کنند که حاصل کاربرد مباحث تئوریکِ پیوند ایقاع و عروض باشد. در این مختصر، ضمن توضیح برخی کاستی‌ها و فوائد اثر، اشاره شده‌است که این کتاب در ادامۀ برخی آثار مشابه است و البته خلأ مهمی را پر کرده‌است اما به این دلیل که این تحقیق صرفاً مکتوب است، در عمل کارایی چندانی ندارد و لازم است در چاپ‌های بعدی، نمونه‌های صوتی ضمیمه‌اش شود تا مقصود نویسنده روشن‌تر باشد. امید است این پژوهش کتبی آغازی باشد برای دور تازه‌ای از تحقیقات نوشتاری و شنیداری در این زمینه چراکه بدون رجوع به فایل‌های صوتیِ اجرای تصانیف، هرگز از مرحلۀ تعریف کلیات و تشخیص جزئیاتِ بحث، به مرحلۀ تمرین و تولید نخواهیم رسید.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |