نوشتار حاضر به بررسیِ کتابشناسی وحشی بافقی، با نیم‌نگاهی به گزیدۀ کتابشناسی وحشی‌بافقی در کتاب یزد، یادگار تاریخ، هر دو اثر حسین مسرّت می‌پردازد؛ وی به‌گفتۀ خود در دیباچۀ کتابشناسی، «بیشترینۀ منابع مستقل یا نیمه‌مستقل دربارۀ وحشی بافقی» را دیده و آن‌ها را فهرست کرده‌است. تردیدی در اصالت و دقّت بسیاری از مطالب این کتاب و استفادۀ آن برای پژوهش‌گران مکتب وقوع نیست امّا با اندکی تأمّل، می‌توان در برخی از مطالب این کتاب‌شناسی تردید کرد. چه در مقام بررسیِ آن به‌عنوان یک اثر مستقل و چه در مقامِ مقایسۀ آن با برخی از کتاب‌شناسی‌های دیگر، مانند کتابشناسی فردوسی و شاهنامه از استاد ایرج افشار.

برای نشان دادن مواردی که در این کتاب‌شناسی نیاز به تجدیدنظر دارد، با تکیۀ بیش‌تر بر سه بخش (صفحه‌شناسی، گفتارها و نسخه‌های خطّی) به بررسی آن موارد خواهیم‌پرداخت و برای هریک، تا حدّ امکان شواهدی را از آن کتاب ارائه خواهیم‌کرد.

یادآوری این نکته نیز ضروری است که آن‌چه در این نوشته مطرح می‌شود، به‌معنایِ ردّ تمام کتاب‌شناسی وحشی بافقی نیست بلکه اشاره‌ای است به سهوهایی که حتّی در آثار محقّقان باتجربه نیز راه می‌یابد و با همۀ این سهوها، اثرِ مسرّت تنها کتاب‌شناسی چاپ‌شده دربارۀ وحشی بافقی و شامل اطّلاعات بسیاری از کتب و مقالات و نسخه‌هاست و نباید از آن نفی حکمت کرد.